Blog

  Εκεί που τίποτε δεν κινείται   Τον χρόνο ακούω καιρό. Αλύπητα προσκρούει στα πάντα. Βλέπω τις σιωπές του να μας κυνηγούν, τα χνάρια τους...

  Γράψε κάτι   Έχει πάει οχτώ η ώρα. Γράψε κάτι. Ο άνθρωπος σε έχει αφήσει μόνο και είσαι ήσυχος να γράψεις. Μην χάνεις της λογικής...

  Ουρλιάζουν τα σκυλιά σπασμένες αλήθειες ανθρώπων φωνάζουν, σε πεζοδρόμια με λάσπες, σε κτήρια βρώμικα, σε σκέψεις ψεύτικες. Εκεί που σε πέταξε η ζωή εκεί που...

    Δεν θέλω να μάθω που ήσουν, ούτε τι θα κάνεις αύριο. Θέλω εδώ, τώρα, μαζί. Θα πούμε και τα άλλα. Σε παρενθέσεις. Δεν θέλω να μάθω...

  Η οφθαλμαπάτη της αλήθειας   Πλάνη ή αδιαμφισβήτητη αλήθεια; Άραγε η όμορφη Οφηλία λικνίζεται με βλέφαρα κλειστά στα ήσυχα νερά του πρασινόμαυρου ποταμού ή ‘κοιμάται’...

    Στροβιλίζομαι ενάντια στις αισθήσεις. Εκεί που η σιωπή συναντά τη γέννηση και το θάνατο. Εκεί που δεν υπάρχουν άκρες, ούτε αρχή,...

ΚΑΛΠΙΚΟ ΤΕΛΟΣ Φωνή ισχνή, σαν τελευταία αναπνοή, δηλώνει τέλος.   Κορμί δειλό, σαν να το βρήκε θανατικό, φωνάζει τέλος.   Μάτια καυτά, σαν να φοβήθηκαν την ψευτιά, ουρλιάζουν τέλος.   Στόμα πικρό, σαν να κατάπιε φαρμάκι υγρό, ξερνάει τέλος.   Μα αυτό το τέλος πόσο...