20 Ιουλίου 1944 Το χέρι του κειτόταν ματωμένο πάνω στο λασπωμένο χώμα. Άοσμη ήταν η μέρα γύρω του. Άλλωστε η μυρωδιά από τα νεκρά σώματα λες και του είχε καυτηριάσει τα ρουθούνια, δεν τον άγγιζε πια. Μόνο που εκείνη την ημέρα ανάμεσα στα νεκρά σώματα σερνόταν και το δικό του. Όχι...
Χαράματα Δευτέρας η Μέλια ξύπνησε στην αγκαλιά της γιαγιά της πριν ο ήλιος βγει να δει τον κόσμο από τις κα- μπάνες της Μητρόπολης που χτυπούσαν φρενήρεις, περ- νώντας μια παγωμένη αίσθηση φόβου σ’ όλο το σώμα. Τη φίλησε η γιαγιά της στο μέτωπο όπως έκανε πάντα πριν από κάθε μεγάλο βήμα της μικρής της...
Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα και η Άννα έγινε μια πανέμορφη κοπέλα με κείνη τη λάμψη στο βλέμμα, που της έδινε ακαταμάχητη γοητεία.Τη λάτρευαν όλοι, και οι παππούδες και οι θείοι της. Ήταν ό,τι πολύτιμο είχαν φέρει μαζί τους. Ήταν πλάσμα με υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη. Είχε αποφοιτήσει από την ελληνογαλλική σχολή...
Ο Νικόλας Ρήγας είχε γεννηθεί το εικοσιέξι σε μια παραθαλάσσια πόλη με ενετικό κάστρο. Ήταν το τέταρτο παιδί τής οικογενείας του. Προηγούνταν ο μεγάλος του αδελφός, ακολουθούσαν οι δυο του αγαπημένες αδελφές και μετά ήταν αυτός. Ο πατέρας του, που ήταν θερμαστής στα καράβια και σ΄ ένα ατύχημα είχε χάσει...
Πέρασαν αρκετές μέρες μέχρι να εμφανιστεί μπροστά της την περασμένη Κυριακή. Είχαν πάει με τις αδελφές της και τη γιαγιά τους στη θάλασσα, να κάνουν μπάνιο. Ξεκίνησαν μετά την Εκκλησία και πήραν μαζί τους, όπως πάντα, και τα ζώα. Την γαϊδούρα τους τη Φρόσω, την κατσίκα, τον σκύλο, τη χήνα,...
Κατάθλιψη Σέρνεται αθόρυβα και ύπουλα σφίγγοντας την ψυχή με ατσαλένια μέγγενη και καλπάζοντας γλυκερά σ΄ ερεβώδη σήραγγα κυκλώνει την ύπαρξη και τραβά την αγχόνη! Καθώς ο νους βυθίζεται σε δυσοσμία αυτολύπησης και ηδονή θλίψης τίποτα δεν έχει νόημα δεν ξέρεις τι θα κάνεις και προς τα πού θα πας δεν έχεις πίστη αγνοείς τη χαρά είσαι ένα μηδενικό με στριφογυριστούς λαβύρινθους μόρια που σταλάζουν πόνο αδιαλείπτως άχθος αρούρης! Θα ΄θελα Να μαζέψω...
